Μου ζητήθηκε να γράψω για το παιδί μέσα από τις εμπειρίες μου ως βοηθός
βρεφονηπιοκόμος.
Ας αρχίσω με τα βασικά ερωτήματα.
α. Τι είναι παιδί;;
β. Τι χρειάζεται ;;
γ. Τι του δίνουμε και τέλος τι προσφέρει το σχολείο;;
α. Το παιδί
είναι το «ζυμαράκι» που το πλάθουμε εμείς οι ίδιοι.
β.
Χρειάζεται στοργή, αγάπη, φροντίδα, κατανόηση και κυρίως να του δίνουμε
πρωτοβουλίες. Να μην ξεχνάμε ότι πάνω απ΄
όλα είναι παιδί.
γ. Του
δίνουμε όλα αυτά που χρειάζεται;; Μερικοί θα λένε «Ναι» και άλλοι «Όχι». Και
τέλος ότι το σχολείο του τα προσφέρει. Πιστεύω ότι το σχολείο προσφέρει. Τα
καλά του σχολείου είναι η κοινωνικοποίηση, οι γνώσεις, το ότι το παιδί αποκτά
καινούριους φίλους. Μέσα από διάφορες συζητήσεις που γίνονται στην τάξη, αποκτά
πρωτοβουλίες, λέει τις απόψεις του.
Μαθαίνει διάφορα τραγουδάκια, γνωρίζει και συμμετέχει σε δραστηριότητες, όπως
είναι τα παραδοσιακά παιχνίδια που παίζαμε εμείς οι γονείς, έρχεται σε επαφή με
αριθμούς και γράμματα, μαθαίνει να συνεργάζεται, να δουλεύει, να μοιράζεται.
Το άσχημο είναι όταν τα παιδιά δεν τα εισπράττουν
αυτά. Μέσα σε μια μικρή κοινωνία όπως το σχολείο οι εκπαιδευτικοί
(βρεφονηπιοκόμοι, δάσκαλοι, νηπιαγωγοί),
μπορούμε να εντοπίσουμε αν ένα παιδί έχει ένα πρόβλημα που αργότερα ίσως
εξελιχθεί σε μαθησιακό. Και δεν πρέπει να το αγνοούμε. Μέσα από την ζωγραφική ή
την προγραφή διαπιστώνουμε αν ένα παιδί έχει πρόβλημα ή αν το παιδί το
απασχολεί κάτι άλλο που δεν μπορεί να το μοιραστεί με τους γονείς του, χωρίς
απαραίτητα αυτό να σημαίνει κάτι.
Αυτά τα λίγα τι είναι παιδί. Παιδί είναι όπως
είπαμε ένα «ζυμαράκι» που το πλάθουμε εμείς.
Οι δάσκαλοι, οι γονείς και όσοι ασχολούνται με το
παιδί του δίνουμε γνώσεις, εμπειρίες, πρωτοβουλίες. Στο σχολείο κάνουμε
κουκλοθέατρο, φτιάχνουμε κούκλες μαζί με τα παιδιά, τα βοηθάμε να αναπτύξουν
πρωτοβουλία και φαντασία. Τα ρωτάμε τη γνώμη τους, για το πώς θέλουν να κάνουν
μια εργασία και όχι όπως θέλουμε εμείς. Έτσι τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά στις
αποφάσεις για τη λειτουργία της τάξης.
Τώρα τι γίνεται όταν κάνουν «αταξίες». Ένα ερώτημα
που απασχολεί κυρίως τους γονείς. Δεν τα μαλώνουμε. Τους εξηγούμε ότι αυτό που
κάνανε δεν έπρεπε να το κάνουν και την ώρα που το συζητάμε μπαίνουμε για λίγο
στη θέση τους. Γινόμαστε για λίγο παιδιά. Γιατί το κάνανε;; Ποιοι ήταν οι λόγοι
;; κλπ Συζητάμε μαζί τους και τους εξηγούμε γιατί αυτό που έκαναν δεν είναι
σωστό. Και κυρίως δεν τα χτυπάμε. Το ξύλο δεν είναι η καλύτερη μέθοδος.
Μην ξεχνάμε ότι κάποτε υπήρξαμε και εμείς παιδιά,
δεν γεννηθήκαμε κατ΄ ευθείαν μεγάλοι. Και εμείς κάναμε λάθη, στεναχωρήσαμε τους
γονείς μας και μας μάλωναν.
Και επανέρχομαι ξανά στο παιδί.
Καλό θα είναι να βρίσκουμε χρόνο να παίξουμε μαζί
τους, να ασχοληθούμε μαζί τους. Μεγαλώνουν γρήγορα και χάνουμε την παιδικότητα
τους. Μερικοί θα πείτε «Δεν είναι εύκολο» . Όταν θέλει κανείς βρίσκει και τον
τρόπο και τον χρόνο.
Τώρα οι σχέσεις παιδιού – δασκάλας.
Θα έλεγα ότι είναι και οι πιο δύσκολες. Γιατί το
παιδί φεύγει από το οικογενειακό περιβάλλον και πάει σε μια μικρή κοινωνία,
όπως είναι το σχολείο, που αρχίζει να το προετοιμάζει για το μετά και την
ενήλικη ζωή του. Ο δάσκαλος –α για αρχή πρέπει να αγαπά τα παιδιά, να τα
καταλαβαίνει και κυρίως να τα ακούει. Να συνεργάζεται με τους γονείς και να
συζητάνε για οποιοδήποτε θέμα αφορά το παιδί. Σωστό επίσης θα ήταν οι δάσκαλοι
– ες όταν γίνονται σχολικές γιορτές να ζητάνε και την συμμετοχή των γονέων,
ώστε να δημιουργηθεί η συνεργασία παιδιού –γονέα.
Ξέφυγα λίγο από το θέμα παιδί – δάσκαλος. Ελπίζω
να άξιζε. Το παιδί πρέπει να εμπιστεύεται το δάσκαλο και αυτό γίνεται μόνο αν ο
δάσκαλος κερδίσει το παιδί, το αγαπήσει σαν δικό του. Δεν πρέπει να κάνει
διακρίσεις (εθνικότητα, φυλή, χρώμα, καλός – κακός μαθητής). Αντίθετα πρέπει να
εξηγεί την διαφορετικότητα, ότι υπάρχουν άλλες εθνικότητες, θρησκείες κλπ
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι η ψυχολογία λέει
το παιδί είναι «Tabula raza» δηλαδή άγραφο χαρτί. Εμείς και το περιβάλλον
διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα του και το κάνουμε σωστό άνθρωπο.
Ένα ευχαριστώ στο σύλλογο μου τον σύλλογο «ΗΛΕΚΤΡΟΝ»
που μου έδωσε την ευκαιρία να μοιραστώ τις λίγες γνώσεις μου και να τις
αποτυπώσω σ΄ ένα κομμάτι χαρτί.
Ελευθερία Π. Τσουράκη
Β. Βρεφονηπιοκόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου