Στην τηλεόραση ανακοινώνουν την
δολοφονία ενός νέου άντρα. Στο ήρεμο, στο χαλαρό, σε μία καφετέρια στη διάρκεια
ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, ένας καυγάς, ένας νέος άνδρας μαχαιρωμένος. Νεκρός. Ο
δολοφόνος συλλαμβάνεται.
Λίγες μέρες αργότερα, μέσα σε
δευτερόλεπτα δυό νεκρά παιδιά στο πεζοδρόμιο. Σε ώρα κίνησης, πάνω στη λεωφόρο.
Ο χρόνος και ο κόσμος σταματούν να κινούνται. Παγώνουν. Οι δολοφόνοι με την
ησυχία τους φεύγουν.
Η τηλεόραση παίζει και ξαναπαίζει αυτή
τη στιγμή. Τη στιγμή που δυό νέα παιδιά πέφτουν νεκρά και ένα τρίτο παλεύει για
να ζήσει.
Ακούγονται σχόλια, γιατί, πώς, τι συνέβη,
τι έγινε, για ποίο λόγο ;; Για ποιους
λόγους. Δεν υπάρχει νόημα, ούτε λογική.
Από ορισμένους ακούστηκε η λέξη
«εμφύλιος». Ξέρουμε σαν έθνος τι σημαίνει εμφύλιος πόλεμος, τρομοκρατία. Τον
έχουμε ακούσει από αυτούς που τον έζησαν, τους γονείς μας και τους παππούδες μας.
Έχουμε ακούσει ιστορίες και έχουμε μάθει για τον φόβο, την αγωνία, την διχόνοια,
τον πόνο να χάνεις τον δικό σου, τον φίλο, τον γείτονα. Να βρίσκεσαι σε
αντίθετο στρατόπεδο με αυτούς που χθές ήσουν μαζί, να κοιτάς με καχυποψία τον
φίλο, τον συγγενή σου. Έχουμε δει πληγές που ακόμα δεν έχουν κλείσει.
Γνωρίζουμε επίσης πως έχουμε διαφορές.
Όλοι βλέπουμε από διαφορετική σκοπιά, από άλλη οπτική γωνία αυτά που συμβαίνουν
γύρω μας. Όμως στο τέλος εστιάζουμε στο ίδιο. Στο καλύτερο για όλους. Γι΄ αυτό
παλεύουμε, γι΄ αυτό προσπαθούμε.
Αρνούμαι όμως να δεχτώ πως υπάρχει
κάποιος, κάποιοι να θέλουν να υπάρξει έστω και στο ελάχιστο εκείνη η εποχή του
μίσους , της βίας, του τρόμου.
Αρνούμαι να δεχτώ αυτό που έγινε, όπως
αρνούμαι να δεχτώ και τον φόνο που προηγήθηκε των δύο. Αρνούμαι να δεχτώ αυτή
τη βεντέτα. Γιατί πολύ απλά κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει. Γιατί ο κύκλος
αίματος αν ανοίξει δεν κλείνει εύκολα. Και οι πληγές που θα αφήσει πίσω ίσως να
μην κλείσουν ποτέ.
Παναγιώτα
Λαμπροπούλου
Ταμίας
Συλλόγου
«ΗΛΕΚΤΡΟΝ»
Μεταμόρφωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου