Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΘΑΛΑΜΟ

Μια μέρα που δε θα ξεχάσω ποτέ από τα φοιτητικά μου χρόνια στην σχολή της Γραφιστικής, ήταν η ημέρα που επιτέλους θα έβλεπα τον σκοτεινό θάλαμο από κοντά, που τόσο καιρό το άκουγα να μας το αναφέρει ο καθηγητής μας Γιάννης Κωσταρής.

            Αν και μας είχε προετοιμάσει για το τι θα αντιμετωπίζαμε, η λέξη μόνο «σκοτεινός θάλαμος» μας γέμιζε μυστήριο και περιέργεια.

            Μόλις ο καθηγητής άνοιξε την πόρτα από τον σκοτεινό θάλαμο και μπήκαμε μέσα, το πρώτο πράγμα που ήρθε στα ρουθούνια μας, ήταν μια απαίσια μυρωδιά που προερχόταν από τα χημικά που χρησιμοποιούν για την εμφάνιση των φωτογραφιών.

            Αφού περάσαμε αυτό το στάδιο, που ήταν στο προθάλαμο του σκοτεινού, ανοίξαμε τις μαύρες κουρτίνες και μπήκαμε στον κυρίως θάλαμο. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με μαύρο χρώμα, ακόμη και τα παράθυρα ήταν βαμμένα μαύρα Μόνο ο εξαερισμός είχε μια απόχρωση του γκρι και ξεχώριζε.

            Στην μία πλευρά ήταν οι μεγεθυντήρες (εκτυπωτές για την αναλογική φωτογραφία) και από την απέναντι πλευρά ήταν ένας μεγάλος μεταλλικός νεροχύτης.

            Αφού μας εξήγησε λίγα πράγματα για τον σκοτεινό θάλαμο και τι θα κάναμε, μας είπε «είστε έτοιμοι να κλείσω το φως;». Όλοι με ενθουσιασμό και αγωνία είπαμε «ΝΑΙ!». Το φως έκλεισε. Το μόνο που έβλεπες μες στο μαύρο σκοτάδι, ήταν μία κόκκινη λάμπα που φώτιζε πάνω από τον μεταλλικό νεροχύτη. Σιγά - σιγά τα μάτια μας άρχιζαν να εξοικειώνονται και να βλέπουμε κάποιες μορφές. Σε λίγα λεπτά τα μάτια μας είχαν εξοικειωθεί τελείως και δεν μας ενοχλούσε που στο δωμάτιο είχε ελάχιστο φως.

            Όμως το μάθημα μόλις είχε αρχίσει και είχαμε πολλές ώρες ακόμη να μείνουμε εκεί μέσα.

            Πρώτα έπρεπε να πάρουμε στα χέρια μας τα διάφορα εργαλεία που θα χρησιμοποιούσαμε μες στο σκοτάδι, όπως τα μικρά παιδιά που προσπαθούν να ανακαλύψουν τον κόσμο, έτσι και εμείς.

            Στην συνέχεια ο καθηγητής μας είπε πώς να εμφανίσουμε ένα ασπρόμαυρο φιλμ  και πως όλοι η διαδικασία θα γινόταν στο σκοτάδι. Μείναμε με απορία, πως μπορεί να γίνει αυτό;

            Περάσαμε το φιλμ μέσα στο σπιράλ και έπειτα έπρεπε να παριστάνουμε τους χημικούς, αφού έπρεπε να βάλουμε τις κατάλληλες ποσότητες χημικών μέσα σε ογκομετρικά δοχεία

να κοιτάμε τις θερμοκρασίες και τις αντιδράσεις τους, όπως κάνουν οι χημικοί.

            Η διαδικασία για την εμφάνιση του φιλμ, μας πήρε περίπου μισή ώρα. Στην αρχή όλα αυτά μας φάνηκαν βαρετά και ο χρόνος ατέλειωτος, αλλά άξιζε ο κόπος. Όταν ο καθηγητής έβγαλε το φιλμ από στο σπιράλ, είδαμε μία διαφανή λουρίδα που επάνω ήταν εμφανισμένες οι πόζες που είχαμε τραβήξει.

            Στα πρόσωπα μας υπήρχαν χαμόγελα και απορίες, πως έγινε αυτό το μαγικό; Όμως τα μαγικά τώρα άρχιζαν και ο ταχυδακτυλουργός – καθηγητής, ήταν έτοιμος να μας δείξει ένα μεγάλο μαγικό.

            Κόψαμε το φιλμ σε εξάδες, βρήκαμε την πόζα που θέλαμε και βάλαμε το φιλμ στον μεγεθυντήρα, για να εκτυπώσουμε την πρώτη μας φωτογραφία. Βάλαμε το λευκό ειδικό χαρτί κάτω από τον μεγεθυντήρα. Πατήσαμε το φως του μεγεθυντήρα, που έβγαινε από τον φακό του και «έγραφε» το χαρτί μας. Όσοι ώρα το φως ήταν ανοικτό εμείς βλέπαμε την πόζα που «γραφόταν» πάνω στο χαρτί. Όταν το φως έσβησε, είδαμε ότι στο χαρτί δε είχε «γραφτεί» τίποτα. Το χαρτί ήταν ακόμη άσπρο.

            Ο καθηγητής πήρε το χαρτί και το έριξε στο πρώτο λεκανάκι με το ειδικό υγρό. Εμείς ήμασταν τριγύρω του, με τα μάτια καρφωμένα στο χαρτί.

            Κάναμε απόλυτη ησυχία και περιμέναμε. Σε λίγα λεπτά στο χαρτί επάνω άρχιζε να εμφανίζεται κάτι γκρι κουκίδες. Άρχιζε πάνω στο χαρτί να εμφανίζεται όλοι η φωτογραφία και τότε ακουστικέ ομόφωνα «ουάου!».

            Το μαγικό πέτυχε!

Ήταν το πιο όμορφο μαγικό που δε θα ξεχάσω ποτέ!

            Φυσικά τον σκοτεινό θάλαμο δεν τον ξαναείδαμε με ανοικτό το φως, αλλά δε μας πείραζε καθόλου. Ήταν το δωμάτιο μας που μαζί με τον καθηγητή μας, μαθαίναμε να κάνουμε και εμείς τα δικά μας μαγικά.

Τα μαγικά της φωτογραφίας!

   

ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΛΕΞΙΟΥ 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ